Terapia pedagogiczna, surdopedagogiczna, logopedyczna, neurologopedyczna

I. Diagnoza

Diagnoza polega na ocenie stopnia rozwoju mowy pacjenta. Obejmuje następujące elementy:

1. Wywiad z rodzicami (w przypadku małego dziecka), wywiad z pacjentem (w przypadku osoby dorosłej).
2. Badanie sprawności narządów artykulacyjnych pacjenta.
3. Orientacyjne badanie słuchu.
4. Badanie słuchu fonematycznego.
5. Badanie lateralizacji.

Po przeprowadzonych badaniach pacjent otrzymuje prognozę trwania terapii, ustalone zostają dogodne terminy zajęć oraz przekazywane są zalecenia do pracy samodzielnej w domu.

II. Terapia wad wymowy

Usuwanie wad wymowy wszelkiego rodzaju np.:

1. Seplenienie (sygmatyzm) - to nieprawidłowa wymowa głosek: s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, sz, ż, cz, dż.
2. Reranie (rotacyzm) - nieprawidłowa realizacja głoski r.
3. Kappacyzm - nieprawidłowa wymowa głoski k.
4. Gammacyzm - nieprawidłowa wymowa głoski g.
5. Mowa bezdźwięczna - zaburzenie w realizacji dźwięczności, polega na tym, iż osoba nie potrafi wymówić głosek dźwięcznych i zastępuje je bezdźwięcznymi odpowiednikami np. zamiast b mówi p, zamiast d mówi t.
6. Lambdacyzm - nieprawidłowa wymowa głoski l.
7. Nosowanie - zachodzi wówczas, gdy głoski ustne wymawiane są jak nosowe (nosowanie otwarte) lub gdy głoski nosowe wymawiane są jako ustne (nosowanie zamknięte).

III. Terapia zaburzeń mowy i komunikacji

Terapia zaburzeń mowy i komunikacji ma na celu usunięcie lub złagodzenie zaburzeń, które występują u dzieci czy też u osób dorosłych, u których komunikacja językowa na skutek tych zaburzeń jest zakłócona.
Zajęcia prowadzone są w formie spotkań indywidualnych. Celem spotkań jest nawiązanie kontaktu z pacjentem, często wywołanie spontanicznej artykulacji, praca nad rozwojem mowy, eliminacja przyczyn niechęci do mówienia (w tym logofobii.)
Do głównych zaburzeń mowy i komunikacji należą m.in.:

1. AFAZJA - utrata zdolności mowy, która nastąpiła na skutek ogniskowych uszkodzeń mózgu. Afazję spotyka się u ludzi w różnym wieku, jednakże najczęściej występuje ona u ludzi starszych, między innymi na skutek udaru, wylewu, urazu czaszki.
2. DYZARTRIA - jest jednym z wielu typów zaburzeń mowy. Dyzartria wynika z dysfunkcji aparatu wykonawczego (języka, podniebienia, gardła, krtani). Dyzartria najczęściej jest spowodowana: uszkodzeniem mięśni, nerwów czaszkowych, jąder tych nerwów, dróg korowo-jądrowych, układu pozapiramidowego.
3. JĄKANIE - to zaburzenie płynności mowy, które ujawnia się podczas komunikacji słownej. Objawiające się najczęściej niezamierzonym przerywaniem wypowiedzi, "zacinaniem się", powtarzaniem wypowiedzi, zniekształceniem sylab lub całych słów. W przypadku jąkania dodatkowym czynnikiem utrudniającym terapię jest niechęć do mówienia - logofobia.

IV. Wczesna interwencja logopedyczna

Wczesna interwencja logopedyczna obejmuje pracę logopedy z dzieckiem we wczesnym okresie jego życia (od urodzenia do około 3 roku życia). W tym okresie intensywnie dojrzewa układ nerwowy dziecka. Jest to czas najkorzystniejszy do stymulacji i wyrównywania wszelkich nieprawidłowości w rozwoju mowy.

Wczesna interwencja logopedyczna polega na postawieniu diagnozy logopedycznej jeszcze przed ukończeniem pierwszego roku życia. W przypadku wykrycia jakichkolwiek nieprawidłowości przeprowadza się terapię logopedyczną, polegającą na stymulacji rozwoju mowy dziecka.

V. Terapia dysleksji, dysgrafii, dysortografii.

1. Dysleksja - terapia dysleksji przeznaczona jest dla uczniów mających specyficzne problemy z czytaniem i pisaniem.
2. Dysgrafia - terapia dla osób mających problemy z pisaniem. W przypadku dysgrafików pismo jest brzydkie, nieczytelne, niestaranne.
3. Dysortografia - terapia dla osób mających specyficzne problemy w poprawnym pisaniu, mimo znajomości zasad ortografii.

VI. Terapia metodą Warnkego.

Założeniem metody Warnkego jest oddziaływanie podczas treningu na zmysły wzroku, słuchu i motorykę ćwiczącego. Unikatowość metody stosowanej przez terapeutów wynika z zaangażowania pacjenta w trening (ćwiczący nie tylko słucha, ale także odpowiednio reaguje na występujące bodźce).

VII. Elektrostymulacja.

Elektrostymulacja - uzupelnienie terapii logopedycznej i neurologopedycznej.

VIII. tDCS - mikropolaryzacja.

tDCS - mikropolaryzacja - przezczaszkowa stymulacja stałoprądowa tDCS jako metoda eksperymentalna stosowana u dzieci. Szczegóły oferty znajdziesz tutaj.